Poezija na stranim jezicima

[Lilith_021]

Nastade večer - mesec izgree,
zvezdi obsipat svoda nebesen;
gora zašumi, vetar povee,-
Balkanat pee hajduška pesen!


Hristo Botev
1847-1876

[maski]

Venetian Candy

by John Updike
How long will our bewildered heirs
marooned in possessions not theirs
puzzle at disposing of these three
cunning feignings of hard candy in glass�
the striped little pillowlike mock-sweets,
the flared end-twists as of transparent paper?

No clue will be attached, no trace
of the sunny day of their purchase,
at a glittering shop a few doors
up from Harry�s Bar, a disappointing place
for all its testaments from Hemingway.
The Grand Canal was also aglitter
while the lesser canals lay in the shade
like snakes, flicking wet tongues
and gliding to green rendezvous.

The immaculate salesgirl, in her aloof
Italian succulence, sized us up,
a middle-aged American couple,
as unserious shoppers who,
still half jet-lagged, would cling to their lire
in the face of any enchanted vase
or ethereal wineglass that might shatter
in the luggage going home.

Yet we wanted something, something small ....
This? No ... How much is ten thousand? Dizzy,
at last we decided. She wrapped
the three glass candies, the cheapest
items in the shop, with a showy care
worthy of crown jewels�tissue,
tape, and tissue again sprang up
beneath her blood-red fingernails,
plus a jack-in-the-box-shaped paper bag
adorned with harlequin lozenges, sad
though she surely was, on her feet waiting
all day for a wild rich Arab, a compulsive Japanese.
Grazie, signor ... grazie, signora ... ciao.

Nor will our thing-weary heirs decipher
the little repair, the reattached triangle
of glass from the paper-imitating end-twist,
its mending a labor of love in the cellar,
by winter light, by the man of the house,
mixing transparent epoxy and rigging
a clever small clamp as if to keep
intact the time that we, alive,
had spent in the feathery bed
at the Europa e Regina.

[kohili]

ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
JEDAN NOŽ

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικον ατσάλινο μαχαίρι
-- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες --
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιάν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μιά βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια :

"Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μιά βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ενας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις."
-- Πόσο έχει; -- Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.

Ενα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και τό 'καμα δικό μου�
κι αφού κανένα δε μισώ στο κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ...


Nikos Kavadias

[kohili]

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
JUŽNI KRST

Εβραζε το κύμα του γαρμπή.
Ημαστε σκυφτοί κ' οι δυό στο χάρτη�
γύρισες και μού 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.

Κούλικο στο στήθος σου τατού,
που όσο κι' αν το καις δε λέει να σβήσει.
Είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.

Το Αλφα του Κενταύρου μιά νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου.
Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου:
Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά.

Αλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες, τρείς μήνες στην αράδα,
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι, δυό σελλίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.

Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.
Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής.


Nikos Kavadias,
mornar-pesnik.

[kohili]

Kavafis ''Itaka''

Ιθάκη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους�
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά�
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει�
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

[kohili]

Kavafis ''Monotonija''

Μονοτονία
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα. θα ξαναγίνουν πάλι --
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει�
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1908 )

[kohili]

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
(1940-1993)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στίς ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σέ καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν καί τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα νά κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στίς ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τίς ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται δμοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά τό ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δέν τούς αφήσατε σπιθαμή γιά σπιθαμή.
"Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε μέ μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε τό κόκκινο
γράφουνε σέ συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο γιά γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στά χέρια σας. Στό λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

[kohili]

Vladimir Visocki

x x x

А мы живем в мертвящей пустоте -
Попробуй надави, так брызнет гноем...
И страх мертвящий заглушаем воем -
И вечно первые, и люди, что в хвосте.

И обязательное жертвоприношенье,
Отцами нашими воспетое не раз,
Печать поставило на наше поколенье,
Лишило разума, и памяти, и глаз.

И запах крови, многих веселя...

1979

[kohili]

Сергей Есенин

Исповедь хулигана

Не каждый умеет петь,
Не каждому дано яблоком
Падать к чужим ногам.

Сие есть самая великая исповедь,
Которой исповедуется хулиган.

Я нарочно иду нечесаным,
С головой, как керосиновая лампа, на плечах.
Ваших душ безлиственную осень
Мне нравится в потемках освещать.
Мне нравится, когда каменья брани
Летят в меня, как град рыгающей грозы,
Я только крепче жму тогда руками
Моих волос качнувшийся пузырь.

Так хорошо тогда мне вспоминать
Заросший пруд и хриплый звон ольхи,
Что где-то у меня живут отец и мать,
Которым наплевать на все мои стихи,
Которым дорог я, как поле и как плоть,
Как дождик, что весной взрыхляет зеленя.
Они бы вилами пришли вас заколоть
За каждый крик ваш, брошенный в меня.

Бедные, бедные крестьяне!
Вы, наверно, стали некрасивыми,
Так же боитесь бога и болотных недр.
О, если б вы понимали,
Что сын ваш в России
Самый лучший поэт!
Вы ль за жизнь его сердцем не индевели,
Когда босые ноги он в лужах осенних макал?
А теперь он ходит в цилиндре
И лакированных башмаках.

Но живет в нем задор прежней вправки
Деревенского озорника.
Каждой корове с вывески мясной лавки
Он кланяется издалека.
И, встречаясь с извозчиками на площади,
Вспоминая запах навоза с родных полей,
Он готов нести хвост каждой лошади,
Как венчального платья шлейф.

Я люблю родину.
Я очень люблю родину!
Хоть есть в ней грусти ивовая ржавь.
Приятны мне свиней испачканные морды
И в тишине ночной звенящий голос жаб.
Я нежно болен вспоминаньем детства,
Апрельских вечеров мне снится хмарь и сырь.
Как будто бы на корточки погреться
Присел наш клен перед костром зари.
О, сколько я на нем яиц из гнезд вороньих,
Карабкаясь по сучьям, воровал!
Все тот же ль он теперь, с верхушкою зеленой?
По-прежнему ль крепка его кора?

А ты, любимый,
Верный пегий пес?!
От старости ты стал визглив и слеп
И бродишь по двору, влача обвисший хвост,
Забыв чутьем, где двери и где хлев.
О, как мне дороги все те проказы,
Когда, у матери стянув краюху хлеба,
Кусали мы с тобой ее по разу,
Ни капельки друг другом не погребав.

Я все такой же.
Сердцем я все такой же.
Как васильки во ржи, цветут в лице глаза.
Стеля стихов злаченые рогожи,
Мне хочется вам нежное сказать.

Спокойной ночи!
Всем вам спокойной ночи!
Отзвенела по траве сумерек зари коса...
Мне сегодня хочется очень
Из окошка луну..........

Синий свет, свет такой синий!
В эту синь даже умереть не жаль.
Ну так что ж, что кажусь я циником,
Прицепившим к заднице фонарь!
Старый, добрый, заезженный Пегас,
Мне ль нужна твоя мягкая рысь?
Я пришел, как суровый мастер,
Воспеть и прославить крыс.
Башка моя, словно август,
Льется бурливых волос вином.

Я хочу быть желтым парусом
В ту страну, куда мы плывем.

<1920>

[maski]

Chocolate - tanya davis

My mother says it's not a problem
this addiction to chocolate
at least i'm not an alcoholic
well, chocoholism is my business to deal with
and no, it's not fermented
but it is still a condition

i know i got myself in a position here
when it's almost midnight and i can't find any of it anywhere
and i'm willing to get on my bike
and ride
to the store downtown
with its 24 hour selection on the shelf
how it holds my affection when i hold it in my mouth
releasing seretonin, phenythalamine all get out

and every last piece i guarantee myself to cease this
this weakness that surrounds me
but, i'm still eating it
swallow it down until i've gone another round
and then look around
there's only empty wrappers to be found

next time, ya, next time i'll turn it down

but then next time fades the very next day
and i find myself ripping through the wrapper again
a different kind, another name, it doesn't matter, it's all the same

i remember when it was a wunderbar a day
back in residence, studying, indulging in this way
peanut butter and chocolate all wrapped up together, why that IS a wonderful idea,
i have to say
but it goes back way before this
like, in grade ten, i had to have it daily, a chocolate-for-breakfast fix
i did inhale it
all twelve squares, so quickly and monotonous
it was so milky and phenomenal

oh, those were the good mornings
first class, head rush, wired by it
as a hundred grams of chocolate went pouring from my stomach to my capillaries
through my bloodstream, to my brain
and if i felt so inspired by it � i went back and got another one
i knew where the vending machine was

you see, chocolate was my saviour
broken heart? No problem, i've got these mini eggs here, whole bag of them (they were always a favorite of mine)
all different colours and just the right size
pop 'em in with rhythm and then realize
they were all gone
only then did i ever stop to think on what just happened
there i go, try to mend my aching emotions with a sugar rush of seretonin
but,
it does work
at least for the time being
although, i must admit, i do remember sneaking too many pieces than my share
if it were ever set out to share, thinking
no one would notice, no one would care

i guess i didn't really stop to note that there are other chocoholics out there

where did it begin for you?
We'll share our stories in the sobriety of my living room
carob chips and juice to get us through
a meeting of too many memories and
what's your favorite kind? It's okay, we're all here together
we'll pull each other through this time

well, i prefer, well, i don't know, what do you mean, you want names or something?
Just tell us how you feel
okay, i will...

if i had to get my fill up on any one kind i could probably not decide what kind to fill up on, i
have been in love with many a name brand
a flavour, a texture, a melt in your mouth, not in your hand
i have ravished hershey
cadbury has proven worthy
i used to dig rowntree now they have changed their name to nestle and i am not as interested
nevertheless,
i used to dig a coffee crisp at the beginning of a flick
feed my need for caffeine and then finish it
before the title even came on screen
truly, i used to dream of it
and wake up thinking of it
and i still do, believe me, but sometimes i think i consume too much of it
although sometimes not enough of it
like those nights when you just split up with
the current love in your life and it's tough
and you can't stop crying
and the convenience store is really near by
and those family size ones would sure do the trick
the truth is i'd just sit outside
until i finished it
and buy another one for the walk home
and then crawl into bed alone
just me and my stomachache
try and concentrate
think about what went wrong
but i just can 't concentrate for long
with all the sugar i just ate
that's the downfall so i guess it's just best if it get moving on
get myself a healthy habit, like fresh fruit or an exercise ball
but i doubt that'll happen
so i guess it's just best if i don't brood on this too long
all this talkin' about chocolate has got me in the mood for some, after all

[Lilith_021]

JE SUIS COMME JE SUIS

Je suis comme je suis
Je suis faite comme �a
Quand j�ai envie de rire
Oui je ris aux �clats
J�aime celui qui m�aime
Est-ce ma faute � moi
Si ce n�est pas le m�me
Que j�aime chaque fois
Je suis comme je suis
Je suis faite comme �a
Que voulez-vous de plus
Que voulez-vous de moi
Je suis faite pour plaire
Et n�y puis rien changer
Mes talons sont trop hauts
Ma taille trop cambr�e
Mes seins beaucoup trop durs
Et mes yeux trop cern�s
Et puis apr�s
Qu�est-ce que �a peut vous faire
Je suis comme je suis
Je plais � qui je plais
Qu�est-ce que �a peut vous faire
Ce qui m�est arriv�
Oui j�ai aim� quelqu�un
Oui quelqu�un m�a aim�e
Comme les enfants qui s�aiment
Simplement savent aimer
Aimer aimer�
Pourquoi me questionner
Je suis l� pour vous plaire
Et n�y puis rien changer.

Žak Prever

[believer]

In the great green room
there was a telephone
And a red balloon
And a picture of--

The cow jumping over the moon

and there were three little bears, sitting on chairs

and two little kittens and a pair of mittens

and a little toy house and a young mouse

and a comb and a brush and bowl full of mush

and a quiet old lady who was whispering "hush"

Goodnight room

goodnight moon

goodnight cow jumping over the moon

goodnight light and the red balloon

goodnight bears goodnight chairs

goodnight kittens goodnight mittens

goodnight clocks and goodnight socks

goodnight little house and goodnight mouse

goodnight comb and goodnight brush

goodnight nobody goodnight mush

and goodnight to the old lady whispering "hush"

goodnight stars, goodnight air

goodnight noises everywhere.


Margaret Wise Brown

[Lilith_021]

Exegi monumentum (Александр Сергеевич Пушкин)

Я памятник себе воздвиг нерукотворный,
К нему не зарастет народная тропа,
Вознесся выше он главою непокорной
Александрийского столпа.

Нет, весь я не умру � душа в заветной лире
Мой прах переживет и тленья убежит -
И славен буду я, доколь в подлунном мире
Жив будет хоть один пиит.

Слух обо мне пройдет по всей Руси великой,
И назовет меня всяк сущий в ней язык,
И гордый внук славян, и финн, и ныне дикой
Тунгус, и друг степей калмык.

И долго буду тем любезен я народу,
Что чувства добрые я лирой пробуждал,
Что в мой жестокий век восславил я Свободу
И милость к падшим призывал.

Веленью божию, о муза, будь послушна,
Обиды не страшась, не требуя венца,
Хвалу и клевету приемли равнодушно
И не оспоривай глупца.

[lenjivica]

Un Homme Comme Toi

Mes mains te cherchent dans la nuit
Mais pr�s de moi la place est vide
J'attends un peu et je me dis
Que dans quelques temps tu combleras ce vide

J'ai r�v� toute ma vie d'avoir un homme comme toi
Et mon voeu fut exauc�
C'est gr�ce au net que je me suis rapproch�e de toi
Aujourd'hui je ne peux plus te quitter

Tu a rempli mon coeur de joie
Et a fait de ma vie un paradis
Toute ma vie ton amour sera grav� en moi
Et pour tout cela je te remercie

J'esp�re qu'on r�alisera tous nos projets
Qu'ensemble on b�tira une famille
Qu'� jamais nos coeurs restent en paix
Et que toujours l'amour nous sourit

Moi qui t'es fait tant de mal
Aujourd'hui je r�alise la chance que j'ai
D'avoir quelqu'un de si formidable
Et qui me rendra heureuse � jamais

Pardonne moi pour tout le mal que je t'ai fait
Mon coeur souffre a pr�sent
De t'avoir fait souffrir plus que jamais
Et je paye mes erreurs maintenant

J'aimerai retrouver l'amour des premiers jours
Nos d�lires, nos fous rires et nos passions
Continuer a te rendre heureuse jours apr�s jours
Et faire rena�tre ton amour au plus profond

Sache que je t'aimerai toujours et pour la vie
Que je veux finir ma vie pr�s de toi
Que je t'aime a l'infini de l'infini
Et que mon coeur n'appartient qu'� toi


nepoznat autor

[kohili]

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό Aφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

�Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.�
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...


Nikos Kavadias ,''Nož''.