Maks Žakob rođen je u Kemperu u Bretanji, 1875.godine, a umro u koncentracionom logoru u Dransiu 1944.godine. Jevrejskog porekla, rano zapada u religiozni misticizam, prelazi u hrišćanstvo, povlači se u manastir, ali se povremeno vraća u Pariz, obnavlja veze s boemijom i objavljuje svoje zbirke poezije.
Smrt u njegovoj poeziji je vrlo čest motiv i osnovna misao u mnogim njegovim pesmama. U njemu je stalni sukob grotesknog i mučeništva. Žakob je veliki pesnik, ako se smatra da je poezija više i pre svega osećanje, mašta, duhovitost, igra reči i suprotstavljanje slika, a manje akademska ozbiljnost i hladna ukočenost, zatim strogo uglađeni stil, uglađeni stih, savršeni stih, retki i novi slikovi.
Kao izrazito prokleti pesnik Žakob je bio glavni nosilac zastave crnog humora, a kao takav je morao naročito da ceni rodonačelnika ovog poetskog bratstva u francuskoj poeziji, Fransoa Vijona.
(iz prikaza N.T.)
VIONELA
Reci mi koja je bila to pesma
Koje su pevale lepe sirene,
Te su se Grci naginjali sa trirema
I zaboravljali na svoja vesla.
Ahil, koji je kažu osvojio Troju
Pomoću konja ispunjenog tricama,
Bio je veliki vojskovođa,
Al ipak osvajan pesmama
Koje su pevale grčke device.
Reci mi, Venero, ja te preklinjem,
Kakva je bila ta melodija.
Neki zarobljenik u Tripolisu
Spevao je jednu pesmu u tamnici,
Tako lepu da ga bez otkupa
Pustiše njegovoj kumici,
Koja je plakala pred kapijom zatvora.
Nauzika na izvoru,
Penelopa za svojim razbojem,
Zeuksis slikajuć zidove:
Svi su pevali taj refren!...
A pesme veselih peharnika?
...Pa odjeci odjeka dugih dolina
I pesme iseljenika!
Gde li su pesme starih vremena
Koje su se dugo, dugo pevale?
Gde li su mome s divnim zubima
Koje su pesmom ljubav čuvale?
A moje pesme? Da ih se setim!
Citat
