Srpska Fotografija Kroz Istoriju

[zrNce]

Ubrzo nakon obelodanjivanja pronalaska fotografije, 19. avgusta 1839. u Parizu, ova delatnost se pojavila u austrougarskim i južnoslovenskim zemljama, pa i u Kneževini Srbiji.
Prvu fotografsku tehniku dagerotipiju, to jest fotografiju na metalu, u Srbiji je prvi primenio trgovac Dimitrije Novaković, koji je za vreme boravka u Parizu 1839. naučio postupak kod pronalazača Luja Dagera. Litograf, slikar i umetnik primenjenih umetnosti Anastas Jovanović naučio je dagerotipski postupak u Beču i već ga je 1841. primenio: najpre je načinio svoj "Autoportret" (delo je sačuvano!), zatim je došao u Beograd i dagerotipisao kneza Mihaila.


Dimitrije Novaković

prvi srpski fotograf - dagerotipist. Nedovoljno poznata ličnost. Peštanski list Serbske narodne novine od 12. maja 1840, piše da je Novaković �trgovac, Srbin rodom iz Zagreba� boravio u Parizu u jesen 1839. gde je stekao prva saznanja o dagerotipiji �od samog oca veštine ove g. Dagera�. Tokom kratkog boravka u Beogradu, na proputovanju za Tursku (jer mu je u Zagrebu izdat pasoš za tu zemlju), gde je kao trgovac odlazio, dagerotipisao (snimio) je jedan deo Beograda �na posrebreni list bakra�, a snimak, to jest dagerotipiju, poklonio knezu Mihailu. Ta prva srpska dagerotipija nije sačuvana. U vesti se još navodi da je Novaković �mnogima ne samo mašinu, nego i samu veštinu pokazivao�, čime je upoznao jedan krug ljudi sa tehnikom dagerotipije, što bi se moglo tumačiti i kao prvi trag fotografske edukacije u srpskoj kulturnoj istoriji. Hrvatska fotografska istoriografija navodi da je Novaković (pod imenom Demetar) i prvi hrvatski dagerotipist.


Anastas Jovanović

rođen 1817, Vrace, državna teritorija Turske carevine, a današnja Bugarska - umro 1. novembra 1899 u Beogradu.
Već 1840. počeo je kao prvi Srbin da izrađuje umetničke litografije(ravna stampa sa kamenih ploca). Iste godine pojavljuju se njegove prve litografije Dositeja i Mušickog, a zatim Vuka Karadžića.Te iste, 1840. godine imao je u Beču prilike da vidi tehniku snimanja na metalne ploče francuskog slikara i jednog od izumitelja fotografije Luja Dagera. To je bio prvi susret i dodir Anastasa s fotografijom, tehničkim čudom prve polovine XIX veka. Njega je veoma zanimao taj pronalazak, i zapazio je da na druge studente Akademije fotografija nije ostavila utisak niti ih je privukla. Uz materijalnu pomoć svog zaštitnika i prijatelja Teodora Tirke kupio je Fojgtlenderovu kameru s objektivom Jozefa Pecvala � model No. 3, koja ga je koštala 100 forinti.Anastas s ponosom beleži u svojoj Autobiografiji, �da sam u celom slavenskom svetu ja prvi koji sam počeo da se zanimam fotografijom".
Kada su Karađorđevići došli na vlast 1842. godine, Jovanović je izgubio stipendiju. Od tada živi od litografije, u Beču pravi ikone pravoslavnim Grcima i Cincarima. I dalje je ostao veran Obrenovićima. Knezu Milošu bio je pri ruci pri nekoj operaciji u Beču, a sa knjazom Mihailom, njegovim sinom, viđao se gotovo svakodnevno. Avgusta 1842. godine Anastas je pratio kneza Miloša na njegovom putu po Češkoj i Nemačkoj. Tako se postepeno učvrstilo veliko i dugogodišnje prijateljstvo između Anastasa i porodice Obrenović. Anastas je bio dobar i sa Njegošem i u svom ateljeu uradio je sliku Vladike. Uveče je odlazio Vladici, koji mu je čitao svoj rukopis Gorskog vijenca.
Kao odani prijatelj i saradnik Obrenovića, po njihovom dolasku u Srbiju on preuzima značajne javne funkcije. Naimenovanjem na položaj upravitelja dvora kneza Mihaila 1861. godine, dostigao je najviši stepen u svojoj društvenoj karijeri. Posle ubistva kneza Mihaila 1868. godine, povukao se s položaja upravitelja dvora iako je bio zamoljen da ostane uz maloletnog kneza Milana. Od tada je živeo povučeno, u svojoj kući u Beogradu. Pratio je tehničke novine i bio među prvima u Srbiji koji je u svoju kuću uveo telefon. Bavio se i usavršavanjem mikrofona. Umro je 1899. godine u svojoj kući u Kosovskoj ulici br. 25 u Beogradu, okružen svojom decom. Njegova kći Katarina zabeležila je njegove reči kratko vreme pred smrt: �Šteta, šteta! Sve je bilo toliko interesantno, sve me je toliko interesovalo, a sada je sve prošlo!





izvor:
net
literatura:
fotografija i slika/Milanka Todic

[zrNce]

Anastas Jovanović



Milica Stojadinović Srpkinja, 1851. kalotipija

Ljubomir Nenadović, 1851. kalotipija

Petar Petrović Njegoš, 1851. litografija

Mlada žena, oko 1850. kalotipija, boja

Ilija Garašanin, 1852. litografija

[zrNce]

Milan Jovanović

Od sredine šeste decenije pa do kraja 19. veka sudbina srpske fotografije gotovo da je isključivo u rukama profesionalaca. Dragocen doprinos sagledavanju urbanog jezgra Beograda dao je Milan Jovanović, sin vršačkog fotografa Stevana Jovanovića i brat slikara, akademskog realiste Paje Jovanovića. Između 1890-1914, on je sukcesivno snimao varoške mahale i dorćolske avlije, beogradske trgove, ulice i vrtove, eksterijere i enterijere dvora Obrenovića. Te fotografije je Jovanović proizvodio u obliku originalnih fotografskih razglednica (štampane poštanske karte sa fotografijom, u formi kakvu poznajemo, postoje od 1896). On je spretno kombinovao znanja stečena na školovanju u Beču, Minhenu, Parizu i Trstu, koja je obogatio sopstvenim iskustvom i razvijenim osećanjem za likovnost. Njegove fotografije poznatih ličnosti � Milovana Glišića, Todora Stefanovića Vilovskog, Ane Lozanić, Jovana Dučića, Bore Stankovića, Vele Nigrinove, čiča-Ilije Stanojevića i drugih � odlikuju se snažno izraženom karakterizacijom lika, a po modalitetima likovnog izraza unele su novi duh u srpsku fotografiju.

Može se reći da srpska fotografija u celini nikada nije imala autora koji je sa toliko predanosti uspevao da spaja prošlost i suvremenost, da svoje fotografsko delo gradi na principima realizma, istovremeno ugrađujući osećajnost i izvesne romatičarske ideale. Svojim osobenim delom Milan Jovanović pripada nekolicini velikana srpske fotografije koji su prodirali u novo, poput Anastasa Jovanovića pre, ili Riste Marjanovića, posle. Ali, samo je Milanu Jovanoviću bilo dato da svojim delom premosti dva stoleća, obeleživši tako ne samo srpsku fotografiju već i srpsku kulturu. Omogućio je da jasno sagledamo kakvi su bili naši preci, kako su doživljavali svoje vreme, šta su voleli, šta su sanjali i čemu su težili. A tako saznajemo mnogo i o vremenu u kome su živeli ....

Milan Jovanović, pred odlazak u rat, 1914.

[zrNce]

Milan Jovanović


Vela Nigrinova kao model za Bogorodicu, oko 1895. fotografija

Đorđe Krstić, 1903/4. fotografija

Katarina Jovanović, oko 1910. fotografija

[zrNce]

Rista Marjanović


Šabac, 1. mart 1885. - Beograd, 7. april 1969, prvi srpski foto-reporter, autor fotografija neprocenjive dokumentarne vrednosti iz balkanskih ratova i Prvog svetskog rata.
Pred Prvi balkanski rat 1912. radi kao urednik za ilustracije američkog lista Njujork Herald (New York Herald) za Evropu. Odlazi na front kao ratni izveštač srpske Vrhovne komande. Evropske novine objavljuju snimke i izveštaje sa bojišta koje Marjanović pravi i piše.
Tokom Prvog svjetskog rata snima bitke na Ceru, Kolubari i druge, a zatim povlačenje srpske vojske kroz Albaniju. 1915. ga Vrhovna komanda šalje u Francusku, gde objavljuje snimke sa bojišta. Na izložbi ratnih fotografija u Parizu 1916. izlaže svoja djela, koja su kasnije prikazana i u Velikoj Britaniji i SAD. Na Solunskom frontu dobija ponovo zadatak snimanja i izveštavanja s bojišta.
Posle Prvog svjetskog rata je zaposlen u agenciji Avala, centralnom pres-birou, i odeljenju za štampu ministarstva vanjskih poslova.
1941. odbija saradnju sa Nijemcima i kvislinzima i nastavlja da snima u tajnosti. Oktobra 1944. snima ulazak partizana u Beograd.
Posle Drugog svetskog rata je radio u agenciji TANjUG.

[zrNce]

Georgije - Žorž Vladimirovič Skrigin


Odesa, Carska Rusija (danas Ukrajina), 4. avgust 1910. - Beograd, 30. oktobar 1997.
Filmski snimatelj, režiser, scenarista i fotograf-umetnik. Gimnaziju i baletsku školu završio u Zagrebu. Nekoliko godina nakon Oktobarske revolucije, 1922. sa roditeljima se doselio u Srbiju. Pohađao rusku školu u Beloj Crkvi. Godine 1930. stupio u Hrvatsko narodno kazalište u Zagrebu kao baletski igrač. Fotografijom se bavio amaterski, od 1935. godine.
Od 1936. delovao kao član Foto kluba Zagreb.[1] U predratnom razdoblju predmet njegovog zanimanja su portreti, predeli i akt fotografije. Vrlo aktivan na izložbama, naročito inostranim, pa je ubrzo, 1937. proglašen za majstora fotografije i �prvaka u umetničkoj fotografiji�.
Odlaskom u partizane, 1941, postaje član Kazališta narodnog oslobođenja pri Vrhovnom štabu NOV i POJ. Istovremeno deluje i kao fotograf, i u četiri ratne godine ostvaruje izvanredan ciklus od oko 500 fotografija, snima zbegove, decu, ranjenike, portrete, ofanzive, kongrese. Već u tom razdoblju bile su internacionalno poznate dve njegove fotografije: portret vrhovnog komandanta (objaven na nemačkoj poternici i u nemačkom vojnom časopisu Signal) i Majka Knežpoljka.
Fotografije je samostalno izlagao u Zagrebu, Budimpešti (1939) i Torinu (1940), a posle rata u Beogradu (1951, 1983, 1995), i Parizu (1986).
Do početka Drugog svetskog rata dobio mnogobrojne nagrade ѕa fotografije (Njujork, San Francisko, London, Buenos Aires, Torino�). U posleratnom razdoblju se malo bavio izložbenom fotografijom i nije nagrađivan. Za ukupan umetnički rad dobio: Nagrada Foto-saveza Jugoslavije za životno delo, Nagrada Avnoja, Pulska arena, za životno delo, i dr. Prvi nosilac zvanja Majstor fotografije u Srbiji (1951):



Žorž Skrigin, Autoportret, 1943

[zrNce]

Žorž Skrigin



Kozarčanka (Milja Marin), 1943

.... Skrigin, koji je vodio partizansku glumačku trupu, je mladu partizanku zapazio u selu Knežpolju kraj Bosanske Dubice 1943. godine. Tada je ona bila bolničarka u sastavu 11. krajiške brigade.
Zapovednik brigade je pet mladih djevojaka izdvojio iz sastava kolone, a onda je među njima Skrigin odabrao upravo nju kako bi je fotografisao. Milji Marin je, prema svojim recima, trebalo vremena da shvati što to fotograf od nje želi, ali je bez problema sledila njegova uputstva. Obukao joj je džemper, počešljao kosu, nakrivio partizansku kapu, na rame stavio automat te napravio fotografiju koja će obići svet i ući u istoriju .....



Majka Knežpoljka, 1944.

Deca u pecini iznad Livna

U šumi Milinklade, 1943.

Tito 1942.

[zrNce]

Branibor Debeljković


Priština, 15. april 1916. - Montreal, Kanada, 13. juli 2003.
Farmaceut, fotograf-umetnik, istraživač stare fotografije, pedagog. Završio gimnaziju u Beogradu i studije farmacije u Zagrebu 1939. Fotografijom se bavio od 1935, najpre amaterski, kao član Foto-sekcije Srpskog planinarskog društva i Foto kluba �Zagreb� (od 1936), potom je, sa grupom istomišljenika, u Beogradu pokrenuo Klub foto amatera "Beograd" (1939). Jedan od osnivača časopisa Fotografija koji je uređivao od prvog broja (avgust, 1948 ), do maja 1952.
Od najranijeg delovanja u fotografiji snimao prizore iz seoskog i gradskog života, decu, omladinu, i predele � teme koje su činile okosnicu i njegovog docnijeg rada u piktorijalnom maniru. Tokom pedesetih godina više se posvetio mogućnostima samog medija fotografije, u kojima je istraživao prirodne forme, strukture, optičke efekte. Pokazao je sposobnost univerzalnog stvaraoca da sa jednakim uspehom posvećuje pažnju raznim temama i različitim modalitetima iskazivanja u mediju fotografije, koliko i u intermedijalnim preplitanjima. Unosio je duh eksperimenta sa ciklusima "Guteogrami" (1967), "Ja i moje ne-Ja" (1984), "Makulaže" (1971-96)
Kao istoriograf srpske fotografije pionirski je istraživao srpsku fotografsku baštinu, i objavio dela Stara srpska fotografija (1977, drugo izdanje 2005) i Monografija o Prvoj izložbi fotoamatera u Beogradu 1901 (1989), kao i veći broj članaka i ogleda o pojavama u fotografiji 19. veka i savremenog doba. Posthumno je objavljena njegova knjiga Beograd i Beograđani krajem 19. veka viđeni okom Marka Stojanovića (2008 ). "Više od pet decenija delovao i kao hroničar događanja u fotografiji i plodan polemičar čije su ideje, otvoreni pogledi i vatrene diskusije, često izazivali živa i plodotvorna kretanja na pozornici savremene srpske fotografije. Svojim obimnim, tematski raznorodnim i višeslojnim opusom � umetničkim, istraživačkim, istoriografskim, pedagoškim � zauzeo je mesto jedne od vodećih ličnosti u fotografiji kod Srba u drugoj polovini 20. veka." (G. Malić)
Fotografska dela izlagao je grupno ili samostalno na izložbama u Jugoslaviji (više puta), Poljskoj (1961), Finskoj (1980), Nemačkoj (1961), Bugarskoj (1986) i Kanadi 1998

[zrNce]

Branibor Debeljković



Pred Oluju 1939

Akt 1947

Ljudi 1954

Svakog Dana 1958

Kroz Prozor 1960

Samouverena 1962

Gitarijada 1965

Ovca 1963

Guteogram 1965

[GLANCE]

Vojislav Marinković


Leskovac, 2. oktobar 1911. - Beograd, 31. oktobar 2004.
Likovni umetnik fotografije, majstor fotografije, fotografski pisac i kritičar. Nosilac međunarodnog fotografskog zvanja Ekselencija FIAP (EFIAP}. Završio Trgovačku akademiju (1931), Ekonomski fakultet (1942) i Visoku školu spoljne trgovine (1947) u Beogradu. Radio u bankarstvu, spoljnoj trgovini, diplomatiji i kulturi. Bavio se fotografijom od 1936. najpre kao član Foto-sekcije Srpskog planinarskog društva (SPD), a od 1938. i kao član Foto kluba „Zagreb“. Jedan od osnivača Kluba foto amatera "Beograd" (KFAB), 1939. Bio član ULUPUDS-a. Bio urednik časopisa Fotografija i Beogradski objektiv.
Afirmaciju u fotografiji započeo 1938. kao član Foto kluba „Zagreb“, učešćem na izložbama. Formiran pod uticajem tzv. "zagrebačke škole" fotografije, Marinković je, uz nekolicinu drugih, bio neka vrsta mosta između prekosavskog lirskog sfumata i beogradskog realizma. U prvim posleratnim danima doprineo je izgradnji fotografske organizacije; nalazio se i među prvim autorima na domaćim i stranim salonima fotografije, baš kao što se sreće i među prvim nosiocima visokih priznanja u Foto-savezu (jugoslovenskom i srpskom), ili međunarodnoj fotografskoj organizaciji FIAP. Tokom višedecenijskog delovanja u fotografiji uvek je bio okrenut jednoj temi – čoveku i njegovom okruženju. Za svoje motive odabirao je sam život: žanr-scene, folklorne motive, portrete u ambijentu.
Fotografije je grupisao u cikluse: Moj mali Beograd (1952-1960); Po Evropi (1952-1990); Pariske uspomene (1952-1990); Srpsko selo (1956-1970); Traženja (1956-1970); i Afrika (1970-1980). Sredinom pedesetih godina, delimično pod uticajem evropskih strujanja u fotografiji, Marinković je uneo u već sačinjen pikturalni sklop svojih dela jedno tada sasvim novo fotografsko mišljenje stvarajući fotografske dokumente prožete duhom nostalgije. Karakteristična dela u kojima se najviše ogleda ta nova vrednost su Muftaši; Lapavica (1953), Marenda; Sa pijace (1954), ili nekoliko godina docnije nastale, Bacanje kamena i Pod kupolom (1958 ). Tim delom svoga opusa izvršio je ne mali uticaj, ne samo na svoje savremenike nego i na nastavljače.
zlagao na više od 200 grupnih izložaba na gotovo svim kontinentima. Potpuna lista izložaba navedena je u katalogu retrospektivne izložbe Vojislav Marinković, Salon fotografije, Beograd, 1979. Samostalno je izlagao u Beogradu (1975, 1995), Varšavi (1979) (zajedno sa Goranom Malićem), Novom Sadu (1980), Zagrebu (1980), Pančevu (1981), Smederevu (1981), Kruševcu (1982) i Boru (1985).


Vojislav Marinković, Autoportret sa šeširom, 1941.

[zrNce]

Miloš Pavlović



Beograd, 23. juli 1910 - Brisel, Belgija, 18. juni 1985.
Advokat, fotograf umetnik. Završio Pravni fakultet. Bavio se fotografijom od gimnazijskih dana, 1926. Prvi put izlagao 1941. Nakon 1968. do kraja radnog veka profesionalno delovao u advokaturi (ekspert za međunarodno patentno pravo) a umetnički u fotografiji.
Godine 1944. kao Šef foto-službe Generalštaba organizovao izložbu o proteklom ratu �1941-1945�. Jedan od osnivača Foto kluba �Beograd�. Inicijator tradicionalne izložbe �Beograd i Beograđani�. U poratnom razdoblju veoma aktivan u organizaciji Narodne tehnike i Foto-savezu Jugoslavije, a najzaslužniji je, uz Branibora Debeljkovića i Vojislava Marinkovića i za pokretanje Prve međunarodne izložbe fotografske umetnosti u Beogradu, 1952.
Izlagao je samostalno u Beogradu (1954, 1956). Na zajedničkim izložbama njegova dela su izlagana na 462 međunarodna salona, na svim kontinentima, što je među srpskim fotografskim autorima neprevaziđen rekord. Posthumna retrospektivna izložba u Muzeju primenjene umetnosti, 1986. Njegova dela su uvrštena u kritičke retrospektive srpske fotografije: �Fotografija kod Srba, 1839-1989�, i �Beograd pogledima desetorice fotografa�, 2007. Zahvaljujući predanom umetničkom radu u Foto-savezu Jugoslavije stekao je zvanje Majstor fotografije FSJ, a u Međunarodnoj federaciji fotografske umetnosti zvanje Ekselencija FIAP (EFIAP). Bio je član žirija mnogobrojnih izložaba - klupskih, saveznih i međunarodnih.
Dobio je 153 nagrade, od toga 43 na međunarodnim izložbama (Amsterdam, Rio de Žaneiro, Bordo, Gent, Torino, Modena, Sao Paulo, Kalkuta, Vašington, Berlin, Sidnej..., i dr). Pored toga, dobio je zlatnu plaketu "Boris Kidrič", zlatnu plaketu Foto kluba "Beograd" za rukovođenje klubom (1961-1963), Povelju za životno delo Foto-saveza Jugoslavije (sa pripadajućom foto-monografijom, objavljenom 1985, vidi Lit.), i Povelju za pionirski rad u razvoju jugoslovenske kinematografije (1984).



Miloš Pavlović, fotografija Gorana Malića, 1982



'' .... Pavlovićeva fotografija je po tematici vrlo raznovrsna - on se interesovao skoro za sve domene u fotografskoj umetnosti, prelazeći povremeno od jednog na drugi, ali i vraćajući se, prema svom raspoloženju i datom trenutku. Uspešno se ogledao u snimanju dece, u aktovima žena, u foto-izdvajanju određenih delova prirode, u proživljavanju i davanju simbola izgradnje kroz "čovek-materijal-prostor", u snimanju na temu "Beograd i Beograđani", kao i u njegovim povremenim foto-eksperimentima .... '' Vojislav Marinković


'' .... Možemo li rukopis Miše Pavlovića raspoznati i razlikovati? On ga je vežbao tokom 50 godina svoga rada, te fotografije su optičke stranice njegove životne hronologije. (...) Kao svaki umetnik, fotograf nosi teret slobode izbora i odluke šta da uhvati i u kom trenutku. Pavlović je znao da izabere svoj pedesetogodišnji trenutak .... '' Oto Bihalji Merin

[dori]

Fotografija, snimljena oko 1898, skenirana je iz knjige Branibora
Debeljkovića "Beograd i Beograđani krajem 19. veka viđeni okom Marka Stojanovića" (Beograd, 2008, str. 98 ). (Original ovog dela nalazio se u porodičnom albumu ćerke Marka Stojanovića, ali je nakon njene smrti, kao poslednjeg naslednika, verovatno izgubljen). Fotografija je data u niskoj rezoluciji, budući da je namenjena samo u promotivne svrhe, za stručnu i naučnu obradu istorije srpske fotografije i afirmaciju rada i dela Marka Stojanovića i Isak Levija (koji je na slici).

[zrNce]

Stevan Ristić


Belovište kod Tetova, Makedonija, 7. decembar 1931. fotograf, pisac fotografske literature, pokretač i organizator fotografskih aktivnosti, istraživač i sakupljač dokumenata i artefakata o srpskoj fotografiji druge polovine 20. veka. Aktivan u fotografiji od 1948. Sekretar u Savezu Foto-kino amatera Jugoslavije (Foto-kino savezu Jugoslavije i Foto-savezu Jugoslavije) [1] od 1954. do 1989. godine, kad je penzionisan. Pokretač i dugogodišnji upravnik Salona fotografije u Beogradu (SF) (1962-1989).
Dugogodišnji potpredsednik (1974-1991)i član Predsedništva (1991-1995) Međunarodne federacije fotografske umetnosti (F�deration Internationale de l'Art Photographique - FIAP). Jedan od osnivača, zatim potpredsednik (1963) i predsednik Omladinske komisije FIAP (1973). Počasni član Predsedništva FIAP (1995), i počasni predsednik Omladinske komisije FIAP. Član odbor Sekcije likovnih umetnika fotografije ULUPUDS-a u dva mandata.
Bio član redakcija časopisa Beogradski objektiv (od juna 1956-59), omladinskog časopisa Oko (1965?), pokretač i urednik časopisa Foto-informator (1987-88 ). Objavljivao tekstove o jugoslovenskoj fotografiji u inostranstvu, u časopisu Fotografie, Prag (Čehoslovačka), u Foto, Istambul (Turska), "O omladinskoj fotografiji u Jugoslaviji", časopis Fotoamateur (Švajcarska). Objavio više predgovora u katalozima izložaba (npr. Izložba jugoslovenske izložbe u Parizu u okviru bijenala "Mesec fotografije u Parizu", 1984, i dr). Kao urednik pokrenuo izdanja Salona fotografije i Foto-saveza Jugoslavije, i učestvovao u oblikovanju biblioteke "Majstori fotografije".
Stevan Ristić, Deca, 1956.
Izlagao na izložbama fotografije u Jugoslaviji i inostranstvu (najveća aktivnost pretežno tokom pedesetih godina 20. veka, od kada se više posvetio organizacionim, a kasnije i arhivističko-dokumentacionim aspektima fotografije). Nagrađen na nekoliko izložaba Foto-kluba "Beograd", i na Trećoj međunarodnoj izložbi fotografske umetnosti, Beograd, 1956.
Članstvo u žirijima: Prvi međunarodni salon fotografije, Leskovac 1991; Međunarodna izložba "Zlatno oko", Novi Sad, Međunarodne izložbe u Neuss-u, Berlin (SR Nemačka), Istambulu (Turska) dva puta, Pragu (ČSSR), i dr ....

[zrNce]

Branislav Brkić



Branislav Brkić je rođen 1960. godine u Valjevu.
Završio je Elektrotehnički fakultet u Beogradu, živi i radi u Beogradu.
Kreativnom fotografijom se bavi od 1980. godine i do sada je učestvovao na oko 350 grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu na kojima je nagrađivan preko 130 puta.
Do sada je imao 16 samostalnih izložbi, u zemlji i inostranstvu.
Kod međunarodne fotografske organizacije FIAP ima zvanja EFIAP i ESFIAP.
U Foto savezu Srbije ima umetničko zvanje Majstor fotografije.
Trenutno obavlja funkciju predsednika Foto saveza Srbije.
Član je foto radionice �Art natura art� iz Beograda.







www.bbrkic.com